میاد خونه. از چهره اش مشخصه که از یه جایی عصبی و ناراحته. یه شام سبک می خوریم ، سرشار از سکوت. میگه آماده شو بریم بنزین بزنیم. تو جاده سر یه حواسپرتی ساده ی من ، محکم می کوبه رو داشپورت و به یه دوم شخص ِ غائب فحشهای عجیب وغریب و غلیظ میده. گلوم سفت میشه. سعی می کنم قورتش بدم این بغض ِ بدموقع لعنتیو. من همچنان ساکتم. چند دقیقه بعد آتشفشان نرینه جان هم خاموش میشه. می رسیم پمپ بنزین. بنزین میزنه و دور میزنه که برگردیم. میدونه خیلی ناراحتم ازش. می ندازه تو جاده ای که کیلومترها از مسیر خونه دورمون میکنه. می فهمم تو ذهنش چیه. میخواد تا قبل از اینکه برسیم خونه از دلم دربیاره. صدای ضبط ماشینشو بلند می کنه. من با گلویی که سفتیش کمتر شده فقط به بیرون و ردیف درختهای کنار جاده خیره شدم. بعد از یکی دو آهنگی که در سکوت قهرآلودمون گوش می کنیم ، یه آهنگ مسخره با یه ترانه ی مسخره تر فضای ماشینو پر می کنه.یواش یواش سفتی گلوم رفع میشه ، آروم و ریز ریز می خندم. با خودم می گم : آخه اینا چیه گوش می کنی نرینه جان ؟ فراموشم میشه که قهرم باهاش، بلند بلند به متن آهنگ می خندم. چند لحظه بعد متوجه نگاههای زیرزیرکیش میشم. یادم میاد که قهر بودم باهاش. سریع لک و لوچه رو جمع می کنم و زور میزنم جدی باشم. خودمم حس می کنم که قیافه ام خیلی مسخره شده. پفففففف میزنه زیر خنده. با اخم ِ آلوده به خنده نگاهش می کنم. دستمو می گیره و می بوسه. با نگاهش میگه: ببخش. پلکامو بهم میزنم یعنی : بخشیدم.
پ ن:
بعدشم رفتیم فلافل خوردیم و زدیم تو پوز شام سبکمون.
یه ,کنم ,میشه ,تو ,، ,میزنه ,می کنم ,می کنه ,تو جاده ,نرینه جان ,گوش می
درباره این سایت